LIBRI I
Preiere e ringraciament di un perseguitât che si è fidât dal Signôr (55)
56 1 Al mestri dal coro. Sul aiar di “La colombe dai terebints lontans”.
Di David. Miktam. Cuant che i filisteus lu tignivin presonîr a Gat.
2 Ve dûl di me, o Diu, parcè che un om mi à tibiât,
dut il dì un mi dà cuintri e mi sfracae.
3 Dut il dì mi àn tibiât i miei nemîs;
and ài masse che mi fasin cuintri, Altissim.
4 Cuant che mi gafe la pôre,
li di te o ven a parâmi:
5 in Diu, ch’o pues fâ stât sun lui.
Mi fidi di Diu e no ài gran di pôre:
un om ce podaraial fâmi?
6 Dut il dì a cisichin e a tiessin trainis,
ducj i lôr progjets a son par ruvinâmi:
7 a complotin, a stan in paisse.
Ve: a spiin lis mês talpadis,
a spietin la mê vite cuant che e passe.
8 Paiju daûr de lôr colpe:
Diu, fruce i popui te tô fumate.
9 Tu âs contâts i pas dal gno scjampâ,
tal to butaç a son metudis lis mês lagrimis,
ven a stâi intal to libri.
10 Inte zornade che jo ti berlarai,
i miei nemîs a voltaran la schene.
Di chest o soi sigûr: che Diu mi sta dongje.
11 O cjanti Diu e la sô promesse,
par chel che mi à imprometût o laudi il Signôr,
12 mi fidi di Diu e no ài gran di pôre:
un om ce podaraial fâmi?
13 Diu, o ài di tignî fede a lis mês promessis:
o vuei cjantâ denant di te lis mês laudis,
14 parcè che tu âs riscatade de muart la mê vite,
il gno pît de colade,
par ch’o puedi cjaminâ denant di Diu
inte lûs dai vîfs.