BIBIE IN LINIE

Cjapitul 138

LIBRI I

Agrât e fidance in Diu che si plee cun bonvolê sui piçui (137)

138 1 Di David.

Ti ài a grât, Signôr, cun dut il cûr,

ti cjantarai a ti denant dai dius.

2 O vuei butâmi in genoglon viers dal to santuari

al to non disint graciis,

pal to boncûr e pe tô fedeltât,

parcè che tu âs fate grande la tô peraule

parsore di ogni altre.

3 Cuant che ti ài clamât, tu mi âs dade rispueste;

tu i âs dât snait a la mê anime.

4 Che ti laudin, Signôr, ducj i rês de tiere,

cuant che a varan scoltadis lis peraulis de tô bocje;

5 ch’a cjantin lis stradis dal Signôr

parcè che la glorie dal Signôr e je grande.

6 Il Signôr al è plui alt di ogni altri

ma sul piçul a cjalâ si plee,

intant che il supierbeôs di lontan lu lume.

7 Se jo o cjamini framieç de disgracie,

tu mi tornis la vite cuintri la rabie dai miei nemîs.

La man tu tu slungjis

e mi puarte a salvament la tô gjestre.

8 Il Signôr al puartarà al colm par me la sô vore.

Signôr, il to boncûr al è par simpri:

la vore des tôs mans no sta lassâle impastanade!

Notis:

  • 138,6 - Al è il stes pinsîr di Is 57,15, là che Diu al garantìs di stâ de bande dai tibiâts par dâur fuarce. La “lontanance” di Diu e je viodude come une privazion dal so bonvolê e de sô assistence: mancjant Diu, al mancje dut ce ch’al è ben.
  • 138,7 - Si ripet la situazion dal Sal 23, chel dal bon pastôr: “Ancje s’o ves di cjaminâ par une foranate scure, di nissun mâl no varès pôre” (v. 4).
Cjapitui: