BIBIE IN LINIE

Cjapitul 102

LIBRI I

La stabilitât di Diu sperance par ogni avilît e pal popul umiliât (101)

102 1 Preiere di un biât ch’al gem e si sbroche lamentantsi cul Signôr.

2 Signôr, scolte la mê preiere;

ch’al rivi fin li di te il gno berli.

3 No sta tignîmi platade la tô muse,

cuant che la disperazion mi gafe.

Slungje viers di me la tô orele;

no sta intardâti a rispuindimi cuant che ti clami.

4 Parcè che si sfantin tant che fumate lis mês zornadis;

tant che boris i miei vues si arsinissin.

5 Al è stât urtât il gno cûr,

si è secjât tant che la jerbe;

o lassi parfin di cjoli la bocjade.

6 A sun di gemi,

tor dai vues la mê piel si è tacade.

7 O soi deventât tant che un pelican dal desert,

precîs di un çus framieç des maseriis.

8 Tal veglâ cence padin

o soi deventât tant che une passare

ch’e sta sul cuviert bessole nampie.

9 Mi disin di dut ogni dì i miei nemîs,

a àn par me un’asse invelegnade;

cuintri dal gno non a bramin.

10 Impen dal pan mi pas di cinise,

lis mês lagrimis al bevi si messedin.

11 Parcè che tu sês cuintri di me disdegnât e rabiôs,

tu mi âs gafât e lontan tu mi âs sgurlât.

12 I miei dîs a son tant che une ombrene che si slungje,

biel che mi sint a suiâ come la jerbe.

13 Ma tu, Signôr, tu âs une sente eterne;

il to ricuart al passe di une ete in chê altre.

14 Tu jevarâs sù e tu varâs dûl di Sion,

parcè che il moment di vê dûl di jê al è rivât,

aromai e je ore passade.

15 I tiei fameis a àn il lôr cûr tacât a lis sôs pieris;

a sintin passion par chês maseriis.

16 I forescj a varan teme dal non dal Signôr;

de tô glorie ducj i rês de tiere.

17 Parcè che il Signôr al à tornât a fâ sù Sion

e si è pandût in dute la sô glorie.

18 Al à scoltade la preiere dai bandonâts,

la lôr supliche nol à sbeleade.

19 Chest ch’al vegni segnât pe ete ch’e vignarà dopo,

e che une int gnove i dedi laut al Signôr.

20 Il Signôr al à cjalât dal alt dal so santuari,

dal cîl al à cjalade jù la tiere,

21 par sintî il jesolâ dal presonîr,

par liberâ i condanâts a muart,

22 e cussì ch’a contin il non dal Signôr in Sion,

e la sô laut in Gjerusalem,

23 cuant che ducj i popui si daran dongje insieme

e ducj i reams par servî il Signôr.

24 E je stade cjonçade par strade la mê vigorie;

a son stadis scurtadis lis mês zornadis.

25 Jo o dîs: Gno Diu,

no sta puartâmi vie a mieç des mês zornadis.

I tiei agns a tirin vie di une ete in chê altre.

26 Sul imprin tu âs butadis lis fondis de tiere

e vore des tôs mans a son stâts i cîi.

27 Lôr a sparissaran, ma tu tu restis;

ducj lôr si fruiaran tant che une vieste,

tu ju mudarâs tant che une munture

e lôr a saran mudâts.

28 Ma tu invezit simpri chel tu restis

e i tiei agns no finissaran par mai.

29 I fîs dai tiei fameis a varan une cjase

e sarà salde denant di te la lôr gjernazie.

Notis:

  • 102,5 - “Cjoli la bocjade”. Leteralmentri: mangjâ il gno pan. Lis stessis peraulis lis dopre ancje Jop te colme de sô disperazion (33,20-21).
  • 102,7 - Acostament poetic e patetic fra il jesolâ dal malât e i gemits di chescj ucei solitaris ch’a passin la lôr vite framieç des ruvinis. Une lamentazion babilonese e dîs alc dal gjenar: “Il gno cûr al sbalce e al gem tant che un ucel dal cîl; al fâs sintî i siei gemits usance une colombe, gnot e dì”.
  • 102,15 - In pocjs peraulis al è strucât dut l’afiet di Israel pe sô tiere e pe sô citât. Al tornarà fûr plui crût te lamentazion fate sui flums di Babilonie (Sal 137). Chi si fonde dut il moviment sionistic di vuê.
  • 102,25 - Ancje Ezechie si lamentave cun Diu, che i cjonçave la glagn de sô vite a mieç des sôs zornadis (Is 38,10).
Cjapitui: